عبارت های اسمی (Noun Clauses)
به یک گروه از کلمات مرتبط به هم که یک فاعل و فعل دارد Clause یا عبارت یا قضیه می گویند.
یک Noun Clause در یک جمله مانند یک اسم عمل می کند .به همین دلیل به آن قضیه ی اسمی می گویند.
اکنون به چند مثال از این مورد توجه کنید:
من نمیدانم که او چه موقع خانه را ترک کرد.I don't know when she left home
من نمیدانم چه کسی این نامه را نوشت.I don't know who typed this letter
او کسی را که من دیروز ملاقات کردم میشناسد.She knows whom I met yesterday
آنها می دانند من کجا میروم.They know where I go
همانطور که در مثالهای بالا مشاهده می کنید عبارتهای اسمی با کلماتی مانند:
when(چه وقت)
where(کجا)
who(چه کسی)
whom(چه کسی را)
آغاز می شوند.این کلمات در اینجا نقش حرف ربط را دارند که قضیه ی اسمی را به بقیه ی جمله وصل می کند.
کاربرد Be going to (قصد داشتن)
فعل be going to به معنای قصد داشتن یا خواستن می باشد.این فعل معمولا برای بیان کاری که بخواهد در آینده ی نزدیک انجام بشود به کار می رود. به این مثالها توجه کنید:
من میخواهم امشب اینجا بمانم.I am going to stay here tonight
من معمولا با اتوبوس به مدرسه می روم اما امروز قصد ادرم با تاکسی بروم.
I usually go to school by bus but today I'm going to go by taxi
او قصد دارد ماشینش را بشوید.He is going to wash his car
مشاهده می کنید که بعد از فعل (am/is/are going to) فعل به صورت ساده می آید و کاری را که قصد داریم در آینده انجام دهیم، بیان می کند.
Bye Bye...
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند